Het was een gesprek waar ik zo nog naar terug kan…
We zitten in de sessieruimte, deze oudere wijze man en ik.
Hij deelt over zijn verwarring, zijn diepe pijn als hij naar de wereld kijkt en voelt hoe het eraan toe gaat.
De ratrace, de automatisering en de daaruit soms voortkomende contactarmoede, de polarisering en het soms afwezig lijken van de gulden middenweg.
Hij vertelt over zijn struggle tussen loyaal blijven aan zichzelf (aan wie hij in wezen is, aan hoe hij de dingen ziet en ervaart) en daardoor best wel contacten/vriendschappen verliezen of zichzelf aanpassen en daarbij de prijs van ( gedeeltelijke ) zelfvervreemding en vaak ook uitputting betalen…
Het is een thema dat hier wel vaker binnen komt.
Het zoeken van mensen naar hoe om te gaan met de dingen rond zich, met hoe onze maatschappij draait, met manieren van leven, waarden en normen, die niet kloppend zijn voor hen. Waar ze niet echt achter staan, die hen niet voeden. Maar waar ze moeilijk uit kunnen stappen, omdat de /hun wereld nu éénmaal zo draait en om allerlei andere, vaak individuele redenen.
Velen van ons zijn er erg goed in, in water bij de wijn doen.
Een mooie kwaliteit…
Tot we zoveel water bij de wijn doen dat er van de wijn niet veel meer overblijft.
( En laat dat nu eens het moment zijn dat vele mensen hier voor het eerst binnen stappen…)
En jij, hoeveel van je wijn heb jij nog in je glas ?
Hoe ga jij om met jouw zoektocht tussen trouw zijn aan jezelf en je aanpassen aan je omgeving ?
Ik hoop van harte dat wat je ziet, je bevalt!
En zo niet, dat het een stepping stone mag zijn naar iets dat dichter bij je ware zelf ligt!
Hartegroet,
Anouk
Comments